Nee, Overdiek mist het Amerikaans correspondentschap helemaal niet. Rustig, thuis op de bank en toch in alle staten, om kwart voor twee aangeschoven. Met de televisie aan, twee laptops, luisterend naar de radio, en diverse tussenstanden, plus natuurlijk dat onmisbare gut feeling…
Beetje een traditie, om een lijstje te maken. Een lijstje ditmaal van tradities, en wij van de NOS berichten erover.
Ik bezie alle honderd tradities en herken mezelf in 59 voorbeelden. De laatste in de rij: Het Achtuur Journaal bekijken. (Naar goede traditie maar eens professioneel over bloggen.)
1. Pakjesavond, Sinterklaas
2. Kerstboom zetten, Kerstmis
3. Vrijmarkt, Koninginnedag
4. Oliebollen, Oud en Nieuw
5. Eieren, kleuren Pasen
In gedachten verzonken, schreef ik eerder, als ik op weg ga naar mijn werk en naar mijn huis. Gevaarlijk. Erger is natuurlijk als forens een dagelijkse slakkegang te moeten incasseren. Het overkomt me gelukkig niet vaak. Luisterend naar de radio in die file, hoor ik van een verkeerspsycholoog dat je in zo’n file ook rustig kunt nadenken, naar een audioboek kunt luisteren of de dag doornemen. Optimisme, daar houd ik wel van.
Gevaarlijk hoor, forensje zijn. ‘s Morgens en ‘s avonds dezelfde route. Je betrapt jezelf er soms op dat je tien kilometer onnadenkend achter het stuur hebt gezeten. Vooral ‘s avonds, als je de dag nog eens de revue laat passeren. In de ochtend is het toch iets anders. Amper wakker, maar toch meer geconcentreerd op de dag die komen gaat. Je hebt een doel voor ogen. Letterlijk, en bij Weesp zie je dat ding al in de verte. De televisietoren van Hilversum.
Ze is ‘a woman in her own right’, en ik ben apetrots op haar. Binnen enkele maanden doorploegde ze de Nederlandse bureaucratie, die tamelijk omvangrijk is maar wel werkt. Registratie in de gemeente Amsterdam, aanvraag van een verblijfsvergunning, overzetting van haar werkvergunning, omzetting van Britse naar Nederlandse kentekenplaten, aanmelding bij de Kamer van Koophandel, eerste aanbetaling van BTW en als klap op de vuurpijl als directrice en oprichtster van Worldly Wise de ontvangst van een Makro-pasje.
En daar waren we gister, met het complete personeel en relaties (Moeder, vent en twee kids).
Het was een beetje thuiskomen, zo voelde het bij binnentreden van de Makro in Zuideramstel. We zijn geen van allen materialistisch ingesteld, maar onze oogjes begonnen toch, ahum, patriottisch te flikkeren bij de discountprijzen, de volle schappen, de ruime keuze en het gemak waarmee je kon consumeren.
Twee culturen smolten ineen. We ontwaarden en omhelsden met overgave deze onverwachte Nederlands-Amerikaanse combinatie van gezellige convenience.
Geregeld geef ik lezingen, meestal over multimediale journalistiek. Op scholen in het land, bij collega’s in het buitenland. Ditmaal op een bloggers-conferentie in Amsterdam, Blog08.
Interessante ervaring, citeer ik mijn schoonmoeder – haar beleefde beschrijving van iets afgrijselijks. Maar vol goede moed was ik erheen gegaan, en had er ter voorbereiding zelfs een heus hoofdredactioneel blog voor geschreven.
Wie op het podium zijn of haar verhaal vertelde, was zich onbewust van een Twitter-feed die op het grote scherm langsscheerde. Het leidde tot de ietwat bizarre situatie, waarbij aanwezigen op hun mobiel of laptop boodschappen stuurden naar de Twitter-feed, die vervolgens lachend, wijzend en ginnegappend werd gecontroleerd.
De spreker zelf natuurlijk stond voor Jan Lul.
Zelf deed ik er lustig aan mee. Totdat ik zelf op het podium mocht plaatsnemen. Samen met drie collega’s en een moderator. Een halfuur kregen we voor onze discussie met de zaal. Een gigantisch fiasco. De zaal was niet ge”interesseerd, wij slaagden er niet in om een goed gesprek met elkaar op gang te brengen, en toen ik omkeek, las ik de Tweets waaruit bleek dat wij op het podium er niks van bakten.
Bloggen, zo realiseerde ik me weer eens, doe je het best in je eenzame uppie. Is toch een stuk socialer.
Goed uitzicht op de eerste rij (op het scherm en de mobiel)
Twee vrije herfstdagen, twee keer naar de film. Nederlandse films natuurlijk, want die gratis taalles ram ik er subtiel doch genadeloos doorheen. Het werd echter ook een ongevraagd lesje vocabulaire in Hollandse onbeschoftheid zoals ik die niet eerder zo ongenadig aan den lijve had ondervonden.
Voordringen. Wegduwen. Afpakken. Snauwen.
Zomaar vier woorden die op weg naar de popcorn-balie via veelbetekende blikken in ons gezicht werden gesmeten. Het meest opmerkelijk: Niemand corrigeert. Kun je kinderen hun gedrag kwalijk nemen als ouders misdragingen negeren, en soms zelfs aanmoedigen.
Assertiviteit, heet dat. Voor jezelf durven opkomen.
Onbeschoft, noem ik dat. Met weer die verwerpelijke aanvechting diep in me om hetzelfde te doen. Want je laat je kind toch niet wegduwen. Je duwt toch gewoon terug. Of misschien zelfs eerst maar even gaan duwen, want fatsoenlijk in de rij gaan staan is er niet bij. Duwen zonder te duwen, want met een beetje brutaliteit heb je de halve wereld.
Althans, in Nederland.
Een halfuurtje duurt het. En zowel ‘s morgens als ‘s avonds tegen het drukke verkeer in. Da’s lekker als forens. Maar het mooiste van reizen naar het oosten in de ochtend is het soms adembenemende landschap. Maandagochtend moest ik gewoon even stoppen, uitstappen en om me heen kijken.
Het moest er toch even van komen. Terug naar Engeland, al was het alleen maar om definitief afscheid te kunnen nemen. De verhuizing was snel gegaan. Een late vrijdag in juni was de laatste schooldag, maandag erna kwam de verhuiswagen, dinsdag de vlucht naar Londen en woensdag werd in Amsterdam de huisraad uitgeladen.
‘En hoe voelen jullie je nu’, was mijn vraag aan de kinderen op de achterbank. We reden op de rondweg van Londen. Heel vertrouwd eigenlijk. Een goed antwoord kreeg ik niet. Je huis is waar je spullen zijn, probeerde J. De kinderen dachten er even over na.
Langs de voormalige woning. Door de High Street. Richting de speelweide waar we nog maar drie jaar geleden probeerden cricket te spelen. Blikken van herkenning. Maar was dit ons huis? Dat staat toch in Amsterdam? En voelden we ons niet meer Amerikaans dan Nederlands of Engels?
De kinderen zeiden er niet veel van.
Dat kwam pas na de eerste play date. Lekker spelen met oude kameraadjes. Net als ‘vroeger’. En daags erop gaan eten in het restaurant waar we elke zondag kwamen. Niks veranderd, en toch anders. Toen richting luchthaven, waar ik alvast terug zou vliegen. Want ik moest maandag weer werken.
Let op, papa, dat je links rijdt. Gratis advies van de achterbank. Ook dat was wat mij betreft hetzelfde. Of je nou links of rechts rijdt, of het stuur nou links of rechts zit, het was ons om het even. Hoewel, dat zette me toch wel even aan het denken. Die Britten vertikken het nog steeds, rechts rijden.
Pa heeft er een, ma idem dito. Maar de kinderen hebben twee paspoorten, en daar maken we altijd handig gebruik van als we op een luchthaven arriveren.
Komen we in Amerika aan, sluiten we aan in de kortere rij voor Amerikaanse staatsburgers. Hollandse pa doet dan steevast beetje onnozel, en nooit maakt de immigratie-officier bezwaar. Andersom hetzelfde verhaal. Amerikaanse mama voegt zich op Schiphol bij de drie kaaskoppen.
Half Nederlands, half Amerikaans, en als je het hen vraagt, voelen de kinderen zich een beetje meer Amerikaan. Moeten we wel voor ons houden, nu we in Nederland wonen. Want ik ontwaar allerlei politici die het willen verbieden dat iemand met een dubbel paspoort ambities mag hebben op een hoger ambt.
Hoe leg ik de kwestie Aboutaleb en Leefbaar Rotterdam uit aan mijn kinderen? Hoe leg ik het mezelf uit? Misschien door vast te stellen dat mijn honderd procent Nederlanderschap een ietsiepietsie minder waard is geworden.
Vertrouwde Vreemdeling 
